Introductie
We zijn op 1 november 2010 met de klas van CKV naar de Witte de Withstraat geweest. We gingen om 14:00 met de metro naar Rotterdam en we kregen daar een tentoonstelling te zien tot 16:00. De tentoonstelling was van Cosima von Bonin.
Deze werd echter niet zelf begeleid door Cosima, zij was er niet bij. Ze was zelfs niet op haar eigen opening, maar dat heeft een reden. Ze houd er niet van om in de schijnwerpers te staan en daarom houd ze zich liever een beetje op de achtergrond.
Ik begin dit verslag met wat informatie over haar, niemand weet eigenlijk iets over haar persoonlijkheid of hoe ze in het echt is, ze is erg verlegen. Ze doet liever geen interviews en er worden ook niet snel foto's van haar gemaakt.
Cosima von Bonin
 |
| "Een voorbeeld van een doek" |
Cosima von Bonin is in 1962 geboren in Kenia en later is zij verhuist naar Duitsland. Ze is daar nu één van de meest invloedrijke en productieve kunstenaars. Ze beperkt zich niet tot één genre, ze maakt verschillende dingen en om maar een paar voorbeelden te geven; beeldhouwkunst, films, schilderkunst en textiel. Ze werkt vaak in samenwerking met naaisters en andere mensen omdat ze haar kunst zelf niet kan maken. Ze heeft het wel zelf bedacht, maar het is door iemand anders uitgevoerd.
Het onderwerp van haar tentoonstelling in het Witte de With centrum die wij hebben gezien was "Far niente". Dat is Italiaans voor "Luiheid, vermoeidheid". Met haar gevoel voor humor probeert ze de tentoonstelling zo leuk mogelijk te maken. In haar presentatie zie je vooral stromingen uit de popart, elementen uit het formalisme en ze zijn ook vooral abstract.
De rondleiding
 |
| "Octopus" |
Toen we aankwamen in het Witte de With centrum gingen we eerst even zitten en kregen we een korte beschrijving van Cosima von Bonin, verteld door iemand die daar in het centrum werkt. Ze vertelde dat Cosima von Bonin niet van bekendheid houd, en dat ze ook zelf niet bij de opening van haar tentoonstelling in het centrum erbij was. Daarna gingen we met een trap naar boven en kwamen we bij de eerste verdieping van haar tentoonstelling. Je zag meteen een heel groot doek hangen op de muur en daar bleven we even stilstaan en kregen we een verhaal te horen. Daarna mochten we zelf rondlopen en we hebben ook foto's gemaakt van de verschillende kunstwerken.
Een voorbeeld van een kunstwerk was de Octopus, die vrolijke sfeer met zich meebracht doormiddel van de kleuren die ervoor zijn gebruikt. Wat opviel aan deze tentoonstelling was ook de manier van het neerzetten. Er waren lege, witte kamers met daarin vaak één of twee kunstwerken. Hierdoor werd je echt door de kunstwerken aangetrokken en moest je er eigenlijk wel naar kijken. Ze vielen ook op qua grootte, het waren geen kleine kunstwerken.
Er kwamen steeds een aantal details terug in haar werk, zoals de schorpioenen en de italiaanse woorden zoals 'Privato'. Ze heeft in haar werk veel van die italiaanse woorden gebruikt, en dat sloot dan weer aan met haar onderwerp 'Far Niente' wat 'Het zalig nietsdoen' betekend in het Nederlands.
Een ander voorbeeld was een grote raket met daarop een 'Pucking Chicken', een kotsende kip dus. Het was erg groot en trok daarom ook meteen de aandacht.
Er waren niet alleen dingen te zien, je kon ook zelf naar een aantal dingen luisteren. Zo werd het centrum wel wat aantrekkelijker gemaakt voor jongeren, omdat zij vaak zelf dingen willen kunnen doen in bijvoorbeeld museums. De rondleiding was goed verzorgd en de rondleidster was verder ook goed geinformeerd over het werk en de kunstenares zelf.
Er ontstonden vaak kleine discussies omdat niet iedereen het met elkaar eens was over wat kunst eigenlijk is. Een aantal mensen vonden Cosima's werk wel kunst, een aantal anderen (waaronder ik) vond het niet helemaal haar eigen kunst, omdat zij vaak haar werk heeft laten maken door andere personen. Wij vonden dus dat ze eigenlijk niet alleen haar naam eronder had moeten zetten, want nu strijkt zij met alle eer.
Verder waren er ook discussies over het feit dat iedereen dit zo zou kunnen namaken, en daar was ik het opzich ook wel mee eens. Het waren geen ingewikkelde kunstwerken maar het was wel degelijk origineel, want ik had het zelf nog nooit ergens gezien.Er waren vooral knuffels, doeken en dingen te zien die je steeds in haar presentatie terug zag. We hebben ook nog een tweede verdieping gezien waar we ook weer mochten rondkijken en foto's maken.
Af en toe hadden we een discussie over of dit nou eigenlijk wel kunst is. De meeste vonden dat ze het zelf ook makkelijk konden maken. Ik vond dat het wel kunst was op één of andere manier, maar ik vind wel dat als je een idee hebt en die laat je uitvoeren door een andere persoon dat de naam van die persoon er ook bij moet komen. Je hebt het dan niet in je eentje gemaakt en je hebt hulp gehad van een andere persoon.
We hebben dus twee verdiepingen gezien met kunst van Cosima van Bonin, het had allemaal met elkaar te maken en er kwamen ook steeds dingen in terug zoals een zilvere schorpioen en een bot met allemaal kleuren. Die zag je op beide verdiepingen terug in verschillende kunstwerken. Ook zag je steeds weer de knuffels en het gebruik van film en geluid en ook de doeken.
Vorm
Witte de With werd in 1990 geopend, het was meteen al bedoeld als een centrum voor hedendaagse kunst en dat is het vandaag de dag nog steeds. De opdracht, of eigenlijk hun doel, was om de hedendaagse kunst over te bregen naar het publiek. Zij wilden ook de theorie introduceren in de Rotterdamse en Nederlandse context. De nieuwe instelling wilde daarnaast ook een alternatief zijn voor het klassieke museum voor moderne kunst. Dit doel hebben ze bereikt in de loop der jaren, en ze hebben zichzelf verder ontwikkeld en mede daardoor is het centrum nu ook opdrachtgever en producent van nieuwe kunstwerken. Er kwamen steeds meer mensen die deze instelling actief gingen ondersteunen, en daardoor werd het centrum steeds bekender.
Het centrum heeft dezelfde directeur maximaal 6 jaar, zo hebben meer mensen de kans om het centrum met een ander idee te begeleiden en verder te ontwikkelen.
Deze mensen zijn directeur geweest;
- Chris Dercon (1990-1995)
- Bartomeu Marí (1996-2001)
- Catherine David (2002-2004)
Op dit moment is de heer Nicolas Schafhausen directeur van het centrum.
Ik begrijp de manier hoe de informatie word gegeven wel, het past allemaal goed bij het onderwerp en daar is erg goed over nagedacht. Het is erg simpel ingericht en daarmee bedoel ik het ruimtelijke, er was veel open ruimte en maar een paar kunstwerken daarin. Ook dit past weer bij het onderwerp, niets doen is natuurlijk ook simpel. Ik vind de informatie verder niet storend.
Functie
Het doel van deze opstelling is denk ik het volgende;
Het oproepen tot eigen interpretatie.
De kunstenares heeft met haar eigen manier van denken en interpretatie haar kunstwerken opgesteld, maar het publiek is geheel vrij om iets anders te interpreteren. Het onderwerp heeft verder geen ander doel, het is bijvoorbeeld niet de bedoeling dat de geschiedenis word weergegeven in deze kunstwerken.
Mijn Mening
Ik vond de rondleiding wel goed georganiseerd, ze wist waar ze over aan het praten was maar voor mij was het niet echt interessant. Er waren wel een aantal dingen die je mocht proberen (zoals muziek luisteren door koptelefoons) maar verder mocht je niks aanraken en mocht je er dus alleen naar kijken. Dat soort tentoonstellingen (tentoonstellingen waar je niks zelf kunt doen) vind ik al snel saai. In het begin vond ik het nog wel interessant, ik wist niet wat ik moest verwachten van het onderwerp " Luiheid, vermoeidheid".
Uiteindelijk klopte de kunstwerken wel met het onderwerp maar ik vond dat niet alleen de naam Cosima von Bonin erbij moest staan. Het was misschien wel haar eigen idee maar ze heeft het niet zelf gemaakt.
 |
| "Een lijn met knuffels" |
