Eindverslag CKV

Het vak CKV: Mijn mening

- Eindverslag -



In dit jaar, VWO4, kwam ik als eerst in aanraking met het vak CKV. Ik had er eigenlijk nog nooit iets van gehoord, het interesseerde me ook niet veel. Ik wist wel een beetje waar het om ging, kunst en cultuur en de manier waarop je daar naar kijkt. CKV is een afkorting voor 'Culturele en Kunstzinnige vorming', het is bedoeld om de jeugd bekend te maken met kunst en het is een kennismaking met allerlei verschillende kunstvormingen. Zo hebben we ook een CJP-pas gekregen aan het begin van het schooljaar, waarmee je je culturele uitstapjes kon betalen. Ik heb deze pas verder niet gebruikt en het gewoon zelf betaald, dat vond ik makkelijker. Ik vind de pas trouwens wel een goed idee, de jeugd ziet er al snel van af om ergens heen te gaan voor school als het hun zelf geld kost. Met deze pas hoeft dat niet en gaan ze misschien sneller ergens heen.

Aan het begin van het schooljaar kregen we ook te horen dat wij 8 verslagen moesten maken in dit jaar. Daar zag ik zelf wel tegen op, ik denk dat niet iedereen even veel zin had om zoveel verslagen te moeten maken. Eerst leek het dus veel, maar uiteindelijk is dat wel meegevallen. Als je eenmaal bezig bent heb je een verslag zo klaar en kun je weer verder met de volgende. Ik heb mijn 8 verslagen voor dit jaar af, dat waren de volgende verslagen:

Verslag 1: Madurodam ---> Beelden(park)route

Verslag 2: Kruistocht in Spijkerbroek ---> Boek/Nederlandse literatuur in 1973

Verslag 3: Witte de With ---> Tentoonstelling

Verslag 4: Impressionisme/Expressionisme ---> Schilderkunst

Verslag 5: Taylor Swift concert ---> Muziek/Concert

Verslag 6: Een bed van rozen ---> Boek/Nederlandse literatuur in 2006

Verslag 7: De kleine blonde dood ---> Film

Verslag 8: Het Binnenhof @ Den Haag ---> Architectuur

Ik ben ook nog naar andere dingen geweest/andere dingen gelezen/gezien waar ik dan geen verslag van heb gemaakt, omdat ik er nu al 8 heb. Dat waren: Madame Tussauds (Museum), Harry Potter and the Deathly Hallows part 1 (Film), Narnia 3D (Film), Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides (Film), Fotomuseum (Museum), Schaduwzuster (Boek) en Tattoo Bob (Design).

Ik heb geprobeerd mijn verslagen verschillend te houden, ik heb bijvoorbeeld allemaal andere onderwerpen en alleen het onderdeel 'Boek' heb ik twee keer gebruikt. Daarmee wilde ik vooral het verschil ook tussen die boeken laten zien, omdat het uit de Nederlandse literatuur komt, allebei uit een andere tijd.

Praktische Opdrachten

Naast de verslagen die we in de les of thuis moesten maken, kregen we ook andere opdrachten. Het begon allemaal met een eigen blog maken, zodat je je verslagen op internet kon zetten en de leraar je blog kon bijhouden om te zien wat je allemaal had gedaan. Ik vond dit wel een goed idee, het was niet meer nodig om je verslagen uit te printen en met het programma Scribd stonden ze zo op je blog. Een nadeel hieraan vond ik wel dat het programma Scribd je documenten door elkaar zette, waardoor het er niet mooi uit kwam te zien. Verder was het voor mij ook wel vervelend omdat mijn Word het niet meer doet, daarom staan de volgende verslagen gewoon in een tekstbericht.

Om te beginnen moesten we 10 vragen bedenken die wij aan een kunstenaar zouden kunnen stellen, en je moest daarbij ook een schilderij kiezen. Mijn verwachtingen van het vak waren toen we deze opdracht kregen niet meer zo hoog, ik vond het een saai begin van het vak. Gelukkig werd het later wat interessanter toen we zelf een interview moesten gaan afnemen! Dat vond ik een erg leuke opdracht, omdat je zelf mocht kiezen hoe je dit interview verwerkte, de vragen en bij wie je dit interview ging afnemen. Ik werkte hierbij samen met Priscilla, en wij hadden besloten om Tattoo Bob te interviewen. Ik vond dit een hele leuke ervaring en het was gezellig en hierdoor heb ik geleerd hoe de tattoo wereld eruit ziet. Dat heeft ook met kunst te maken vind ik.

Een andere grote opdracht heb ik samen gemaakt met Michelle en Priscilla. We mochten kiezen wat voor opdracht we wilden doen, we kregen namelijk kaartjes met daarop verschillende opdrachten. Je kon bijvoorbeeld kiezen uit een eigen film maken, een toneelstuk enz. Priscilla wilde volgens mij eerst een toneelstuk doen maar dat is er niet van gekomen, ik wilde liever maskers maken. We moesten een werkplan opstellen en dat is aardig gelukt, ookal hielden we er ons niet altijd aan. Het was voor mij vooral moeilijk om steeds door te werken als Michelle er niet was, want zij had het meest verstand van de papier maché. Er waren ook vaak meningsverschillen tussen mij, Priscilla en Michelle maar dat was ook vaak voor de grap en gewoon om de opdracht een beetje leuk te houden. Ons onderwerp was Disney Koninginnen, het onderwerp is vaak veranderd maar uiteindelijk waren we daar op uit gekomen. We hebben 2 maskers gemaakt, van papier maché en daarna geverft. Het waren de koningin uit Alice in Wonderland en de boze koningin/heks uit Doornroosje. We hebben er ook nog een korte presentatie bij gegeven en een paar dagen geleden kwam ik erachter dat ze ook zijn opgehangen in lokaal H111.

Ik vond het leuk om ook eens samen te werken met iemand anders, in dit geval Michelle, en ik vind dat het goed is gelukt.

Tijdens de lessen moesten er ook steeds mensen naar voren komen voor een kleine presentatie. Je moest wat vertellen over iets waar je graag heen wilde, of juist helemaal niet. Ik koos voor een film die later in de bioscoop zou draaien; Gulliver's Travels 3D. Ik vond de presentatie erg goed gaan en ik vond het ook niet erg om te presenteren, omdat de film mij erg leuk leek. Ik ben er niet heen geweest omdat ik het eigenlijk alweer was vergeten, maar ik ben wel van plan om hem een keer te gaan kijken. Volgens mij waren er wel positieve reacties uit de klas en zo leerde je ook om te kijken naar de leuke dingen in plaats van meteen negatief te oordelen.

Tijdens één van de lessen moest Priscilla naar voren komen en die kreeg toen een evenement te zien uit een tijdschrift. De rest van de leerlingen moest doormiddel van vragen te stellen, erachter zien te komen waar en welk evenement dit was. Dit moesten we dan ook tekenen, zo leerden we hoe we de beelden in ons hoofd om konden zetten op papier. Het bleek de gebeurtenis in Duitsland te zijn waar toen ook slachtoffers zijn gevallen. Ik had dat al snel in gedachten omdat ik toen zelf in Duitsland op vakantie was.

We leerden ook over conceptuele kunst, en hoe je kunst het best kon beoordelen. Als ik naar kunst kijk heb ik er al snel een oordeel over, maar die laat je dan weten met de woorden 'mooi', 'lelijk', 'leuk' of 'niet leuk'. De leraar heeft ons geleerd dat je je mening beter moest ondersteunen, en dat die woorden niet genoeg waren. Je moest vertellen waarom. Daar hebben we ook een kleine opdracht over gehad en hierdoor heb ik beter geleerd om naar kunst te kijken en het te beoordelen. Ik heb ook het vak tekenen en veel had ik daar al geleerd omdat ik dat al vanaf de 1e volg, maar door het vak CKV heb ik er wel een andere kijk op gekregen.

Een beetje aan het eind van het jaar mocht je je opgeven voor een filmproject. Dat hebben een aantal leerlingen gedaan, maar ik niet. Ik had het te druk met het huiswerk wat ik toen al had, het leren van toetsen en examens en ik ben zelfs nu, aan het eind van het jaar, nog druk bezig met dingen inhalen zodat ik niet blijf zitten. Terwijl de anderen druk bezig waren met het filmproject, mochten wij samen les hebben met de andere HAVO klas. Dat vond ik geweldig, want in die klas zitten mijn andere beste vriendinnen Yancy en Adriana. In deze tijd heb ik weinig aan mijn verslagen gewerkt en weinig geleerd, omdat er simpelweg niet veel gedaan werd in deze lessen. Ik heb wel Adriana geholpen met haar Praktische opdracht van het Fotomuseum. Daar zijn we namelijk ook heen geweest met de klas, en we mochten daar zelf foto's maken over een bepaald onderwerp. Wij hadden; 'Stop zinloos afval' (We waren tegen afval op straat). Deze foto's zijn erg leuk geworden en we leerden hierdoor ook weer je mening en gevoelens uit te beelden over iets waar je je zorgen om maakt.

Toen het filmproject uiteindelijk afgelopen was en de klassen weer gesplitst werden vond ik dat erg jammer, omdat dat de enige les was die ik samen met hun had. Maar het is wel beter voor mij geweest omdat ik me nu beter kon concentreren op mijn werk. Ik heb mijn verslagen hierdoor kunnen afmaken (ik liep erg achter) en het is allemaal op tijd goed gekomen. Dat is eigenlijk mijn manier van werken denk ik, op het laatste moment snel alles afmaken. Ik weet dat dat niet helemaal de bedoeling is en dat je daardoor in de problemen komt, maar soms werkt het wel. Ik vind zelf dat ik wel wat meer mijn best in dit vak had moeten doen, maar ik vind ook niet dat ik er te weinig energie in heb gestoken. Ik heb me aan de opdrachten gehouden, alles is af, en ik vond het ook nog eens leuk om allerlei dingen te bezoeken.

Verslag 8: Architectuur 'Het Binnenhof' (@ Den Haag)

Het Binnenhof

Omdat wij met de klas, mevrouw de Waard en meneer van Druten laatst naar Den Haag zijn geweest om daar een vergadering te zien van de Tweede Kamer, ga ik dit verslag schrijven over Het Binnenhof. Daarbij let ik vooral op de architectuur, omdat daar ook een kunstwijzer van staat in het ckv boek en ik dit onderwerp nog niet eerder heb gedaan. Eerst wat informatie.

Informatie

Het Binnenhof is niet echt één gebouw, het is een gebouwencomplex. Het is gebouwd in het midden van Den Haag en is al jarenlang het centrum van de Hollandse en Nederlandse politiek. Den Haag is ontstaan rond het Binnenhof.

Niemand weet eigenlijk hoe het Binnenhof is ontstaan, er is erg weinig over bekend. Het oudste gebouw is een donjon die er voor 1230 al zou hebben gestaan. Verder zou het terrein van het Binnenhof in 1229 door graaf Floris IV van Holland zijn gekocht.
Het Binnenhof staat er al een hele lange tijd maar is niet erg van uiterlijk veranderd.

Tot 1992 was de Oude Zaal de zittingszaal van de Tweede Kamer der Staten-Generaal maar de zaal was te klein. Daarom werd er een nieuwe vergaderzaal geopend maar de oude gebouwen lieten zij ook staan. Ookal is het Binnenhof erg belangrijk voor de historie van Nederland, en de hedendaagse politiek, waren er al tot 2 keer toe ideeën om het Binnenhof af te breken. Tussen 1806 en 1810 werd het land bestuurd vanuit Amsterdam: koning Lodewijk Napoleon verplaatste zijn zetel naar Amsterdam en het Binnenhof stond leeg. De tweede keer dat er dreiging was om het Binnenhof af te breken was in 1848. De toenmalige Staten-Generaal wilden een groot signaal geven dat de nieuwe Grondwet de macht bij de Staten-Generaal legde in plaats van de koning, en het leek de leden een goed idee om als gebaar het oude machtscentrum af te breken en nieuwe regeringsgebouwen neer te zetten. De bevolking vond de historie veel belangrijker en daarom kwamen ze in protest, en dit hielp. Het Binnenhof bleef staan en staat er vandaag de dag nog steeds.

De volgende gebouwen staan op het binnenhof;

De Ridderzaal

Dit gebouw is gebouwd in de dertiende eeuw. De oudste zalen zijn de Kelderzaal en de Rolzaal. De gevels van de Ridderzaal hebben een dikte van 1,20 meter. De kap heeft een vrije overspanning van 17,80 meter. De voet daarvan ligt op 26 meter hoogte en de lengte is 38 meter. Er staat ook een troon van architect P.J.H. Cuypers, de troon stamt uit 1904. Er horen nog drie kleinere zetels bij, voor onder andere de meerderjarige opvolgers van het staatshoofd. Dat waren tot 1964; Prinses Irene en Beatrix. Later werden dat dan Beatrix en Margriet. Nu worden deze tronen niet meer gebruikt en daarom staan ze opgeslagen in de Grafelijk Zalen. [plaatje: Ridderzaal in  2009]

Aan de vorm kun je opzich niet zien waar het voor dient, maar het past wel bij de naam van het gebouw. Als je Ridderzaal hoort denk je al snel aan een groot gebouw lijkt mij. Het is vooral gemaakt van baksteen en het gebouw lijkt groter aan de buitenkant dan aan de binnenkant, dus dat is erg slim gedaan qua ruimte opzicht. Het gebouw straalt macht uit, de historie en je ziet dat het een belangrijk gebouw is.
Ik vond dit wel een leuk gebouw om te zien, het is eigenlijk net een grote kerk.

De Trêveszaal

De Trêveszaal is sinds 1977 de vaste vergaderzaal van de Nederlandse ministerraad. Hij word ook wel eens gebruikt voor officiële ontvangsten van de minister-president.

Elke vrijdag vind er een vergadering plaats aan een lange tafel en deze tafel kan bij ontvangsten wel eens worden vervangen door kleine, ronde tafels.

De zaal ziet er van binnen erg goud uit, daardoor heeft het een dure uitstraling en dat straalt ook weer macht uit. De sfeer is hier ook wel te zien, ik vind het er van binnen gezellig uitzien door de grote ruimte en de lange tafel waar iedereen bij elkaar kan zitten.

Het is een open gebouw en ik vind het wel een eye-catcher. De grote schilderijen van historische personen beelden dan weer de historie uit, wat voor het hele Binnenhof belangrijk is.

Het Keurhuis

Op Binnenhof 6 staat een klein huis. Dit kleine huis is gebouwd in 1640 voor het Gilde van  de Goud- en Zilversmeden. De keurmerken in gouden en zilveren voorwerpen werden in dit kleine huis geslagen. Opvallend is de spelfout op de gevel, er staat t' Goutsmits Keurhuys en niet 't Goutsmits Keurhuys.

De poorten

Er staan verschillende poorten op het Binnenhof.

- Stadhouderspoort; alleen de minister maakte hier gebruikt van

- Binnenpoort; werd gebruikt om het Binnenhof af te sluiten

- Mauritspoort; men kon door deze poort om te wandelen of te jagen in het Haagse Bos

- Hofpoort; gaf toegang tot de Hofsingel

Ik vond zelf de poorten één van de mooiste dingen om te zien, het lijkt net als in een sprookje en vaak zijn de poorten met goud bewerkt zodat het er nog mooier uitziet.

De meeste gebouwen zien er van buiten groter uit dan dat ze eigenlijk van binnen zijn.

Maar het gebouw waar de Tweede Kamer in vergaderde toen wij in Den Haag waren, heeft dat juist niet. Ik vond het er van binnen ook erg groot uitzien, met verschillende lagen, roltrappen en liften. De vergaderzaal zag er net zo uit als op tv, blauwe stoelen en mensen die overal lopen.

Ik vond de vergadering niet interessant genoeg, het waren onderwerpen die mij eerlijk gezegd helemaal niet interesseren en ik kijk de vergaderingen op tv al niet. Ik vond het ook jammer dat ik geen 'beroemde' politici heb zien rondlopen of vergaderen. De enige, een beetje bekende, persoon die ik samen met Priscilla & Michelle heb gezien was Ronald Plasterk. Dit is trouwens geen minister meer.

Over het algemeen vond ik heel Den Haag wel een mooie stad, het had een hele gezellige sfeer en ik zou er zeker nog een keer heen gaan om bijvoorbeeld weer het Binnenhof te zien of te gaan winkelen.

Verslag 7: Film 'De kleine blonde dood'

De kleine blonde dood

De titel van de film is 'De kleine blonde dood' en hij is uitgegeven in het jaar 1993.

Het is een verfilmde versie van het boek van Boudewijn Büch dat dezelfde titel had. De regisseur van de film is Jean van de Velde en de producent is Rob Houwer.
Het is een Nederlandse film en hij won in 1993 meteen al een prijs: De Gouden Kalf voor Beste (Nederlandse) lange speelfilm. De muziek speelt bij sommige scenes een belangrijke rol en word gedaan door Jurre haanstra. Het genre (thema) is Drama en de film laat vooral de relatie tussen vader en zoon zien. De hoofdrol speler Valentijn Boecke doet in de film steeds meer zijn best om een goede vader te zijn voor zijn kind Micky. De film is voor 12 jaar en ouder en de film duurt ongeveer 90 minuten.

Personages

De hoofdrolspelers in de film zijn:

Valentijn Boecke - door Antonie Kamerling. Valentijn heeft blond haar en is een dichter. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad omdat zijn vader erg hard voor hem was. Hij ging vroeger op schoolreisje en er werd duidelijk gezegd dat hij niet over de Nederlandse grens mocht gaan, want dan zou hij in Duitsland terechtkomen. Maar omdat zijn vader van vlinders hield en hij er eentje zag volgde hij de vlinder en hij raakte verdwaald in Duitsland. Toen zijn vader dat hoorde werd hij zo boos dat hij Valentijn begon te slaan. Als hij ouder is denkt hij daar nog vaak aan en hij gedraagt zich ook een beetje agressief tegen andere mensen, dat komt natuurlijk door zijn vader en wat hij allemaal in zijn jeugd heeft meegemaakt.



Micky - door Olivier Tuinier. Micky is het kind van Valentijn en zijn vroegere schooljuf Mieke. Hun relatie is niet sterk en ze hebben vaak ruzie, vaak ook om Micky. Valentijn wil de volledige voogdij en Mieke wil juist een gezin vormen met z'n drieeën. Micky is in de film liever bij zijn vader. Hij heeft ook blond haar en blauwe ogen. Hij is vrolijk en gezellig totdat hij steeds vaker hoofdpijn krijgt. Valentijn zoekt daar niets achter, maar later blijkt het om een ernstige hersentumor te gaan. Micky overlijdt in het ziekenhuis nadat hij van de trap was gevallen en in coma lag.

Mieke - door Loes Wouterson. Mieke is de oude schooljuf van Valentijn en ze is blij als ze blijkt zwanger van hem te zijn. Er is alleen wel een probleem, Valentijn wil dat ze het kind laat weghalen. Mieke zegt dat het daar te laat voor is en als het kind word geboren woont het eerst bij haar. Maar Valentijn ontdekt dat Micky geslagen word door Mieke. Mieke is verslaafd aan alcohol en ze wil Valentijn overhalen om een gezin met haar en Micky te vormen. Ze neemt Micky zelfs een keer mee met het idee om zelfmoord te plegen, maar dat heeft ze toch maar niet gedaan.
Een andere belangrijke persoon is bijvoorbeeld de vader van Valentijn, die soms nog in een flashback terug komt in de film. Valentijn denkt dan terug aan zijn jeugd.

Muziek

De muziek in deze film speelt in sommige scenes een belangrijke rol. Ze maken de situatie duidelijk en spannender om naar te kijken. De scene waarin Mieke zelfmoord wilde plegen is daar een voorbeeld van, toen hoorde je spannende muziek. Daardoor bleef je ernaar kijken.
Zo kwam ook bepaalde muziek steeds weer terug in de film, als Valentijn bijvoorbeeld weer naar een disco ging waar hij moest dichten. Muziek speelt in deze film dus een belangrijke rol.
Ook de belichting speelt een belangrijke rol, dat is in deze film ook goed te zien. Op het strand was het erg licht en zonnig en als Micky gaat slapen is het donker en schemerig. Daar hebben ze goed op gelet. Ze wisten precies wat de stand van de camera moest zijn.

Het verhaal speelt zich af op een aantal plaatsen. Het speelt zich af in Nederland en in het begin dus bij de Duitse grens. Deze plaatsen worden gefilmd:

- Valentijns huis, waar Micky later ook woont.
- Telefooncel.
- Het gebouw waar Mieke woont.
- De Kermis.
- De discotheek.
- Strand.
- Ziekenhuis.
- Crematorium.

Er waren duidelijke flashbacks in de film. Valentijn dacht terug aan zijn vader die hem een kistje gaf en hij zag zijn vader ook een keer in zijn huis (kraakpand). Hij zag zijn vader voor zich en dat beeld kwam nadat hij dat oude kistje weer terug vond. Aan het einde van de film dacht hij ook weer terug aan het moment in de telefooncel. Verder werd het verhaal wel chronologisch verteld.

Mening

Ik vond het persoonlijk geen leuke film, het is niet iets wat ik graag nog een keer zou willen zien. Ik vind wel dat ze goed rekening hebben gehouden met de belichting en de keus van de acteurs. Het verhaal zit ook wel goed in elkaar, er zit muziek in op de juiste momenten en daardoor blijf je er soms ook naar kijken. Ook wilde ik eigenlijk wel weten hoe het nou met Micky zou aflopen, omdat hij tussen zijn ouders in stond. En natuurlijk of die hoofdpijn verder nog iets betekende en dat werd aan het eind ook duidelijk. Ik vond het wel jammer dat de film eigenlijk een open einde had, je weet niet hoe het verder ging met Valentijn en Mieke. Maar over het algemeen vond ik de muziek, belichting en acteurs wel goed.
De kleding vond ik niet mooi, maar ik denk dat ze dat ook wel bewust hebben uit gekozen.

Het verhaal is zo gefilmd dat je ziet hoe Valentijn de dingen ziet en voelt. Ze filmen vooral hem, daarom is hij ook de hoofdpersoon in deze film.
Het motief van Mieke om bijna zelfmoord te plegen was omdat Valentijn haar niet wilde. En hij wilde Micky afpakken, daarom wilde ze samen met Micky zelfmoord plegen. Valentijn had ook een motief om te veranderen in een goede vader voor Micky, omdat hij wist dat Micky geslagen werd door Mieke. Daarom wilde hij de volledige voogdij over zijn kind.

Samenvatting

Valentijn Boecke is een jongen die in zijn jeugd geconfronteerd werd met zijn psychisch gestoorde vader die een naoorlogse haat had voor Duitsers.  Valentijn is rond de 25 jaar als hij zijn lerares van de basisschool (mieke) ontmoet. Valentijn beleefde een kortstondige relatie met haar. Al op jonge leeftijd werd Valentijn mishandeld waarvan hij op latere leeftijd de gevolgen van droeg. Na geruime tijd verscheen Mieke opnieuw om te vertellen dat ze zwanger is was. Valentijn wil het kind niet houden maar volgens haar was het daar al te laat voor. Zodoende werd het kind geboren en woonde hij zijn eerste 4 á 5 jaar bij zijn moeder die destijds aan de drank was. Na een hevige ruzie tussen vader en moeder ging het kind Micky voor een tijdje bij zijn vader Valentijn wonen. Valentijn vroeg voogdij aan voor Micky. Micky had vaak last van hoofdpijnen niet wetende dat deze de gevolgen waren van een ernstige hersentumor. Micky is uiteindelijk ingestort en van de trap gevallen. Micky lag in een coma en zou niet meer ontwaken. Maanden later trekt Valentijn onder het bijzijn van de doktoren de stekkers van Micky’s apparatuur uit de muur. De doktoren houden Valentijn niet tegen.

Ik vond dit een erg originele film.

Verslag 6: Boek 'Een bed van rozen'

Een bed van rozen

Het boek 'Een bed van rozen' is geschreven door Susanne Koster.
Susanne Koster is geboren in Scheveningen op 23 november 1957.
Ze is een Nederlandse schrijfster van jeugdliteratuur. Ze begon al op een jonge leeftijd met schrijven en naast schrijfster is zij ook een stagecoördinator bij de Hogeschool van Amsterdam.

Het boek is uitgegeven in 2006 door de uitgeverij Sjaloom in Amsterdam. Het boek heeft 213 pagina's en op de achterkant van het boek staat het beschreven als "een superspannende psychologische thriller". Het boek gaat over een tweeling, Lisa en Anna, als Lisa zich wat meer los wil maken van haar tweeling zus dan word Anna boos. Ze droegen altijd al dezelfde kleding en zien er altijd hetzelfde uit. Als Lisa dat niet langer wil, besluit Anna dat ze daar iets aan moet doen. Anna was altijd de "grappigste" en Lisa altijd de "liefste". Dat vond Anna ook niet leuk, zij wilde ook een keer de liefste zijn. Daardoor draaide ze door en besloot ze om Lisa op te sluiten.

De titel van het boek is goed gekozen, het past echt bij het verhaal. In het kleine gebouw waar Anna haar tweelingzus meebracht en vasthield draaide altijd een liedje, het favoriete liedje van hun overleden moeder. Een zin uit dat liedje is:
"Ik wil je neerleggen op een bed van rozen." Met dat liedje als inspiratie had Anna het idee om een groot bed neer te zetten, met een dikke laag rozenblaadjes, waar ze Lisa bijna een week heeft vastgehouden. De titel past dus perfect bij het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in deze tijd, dat zie je bijvoorbeeld aan de radio en computers die de schrijver heeft beschreven. Het verhaal kan ook echt gebeurd zijn, er komen geen dingen in voor die nooit kunnen gebeuren. Natuurlijk is het niet normaal dat Anna haar tweelingzus heeft opgesloten, maar het zijn geen dingen die nooit voorkomen. De hoofdrolspelers komen vooral in hun eigen huis, op school, buiten op straat en in het einde van het boek word veel geschreven over dat kleine gebouwtje waar Lisa vast zit.

Dit zijn de hoofdpersonen uit het boek:

Lisa - Lisa heeft zwart haar met een beetje slag. Ze heeft vooral veel zelfbeheersing, ze is goed in het verstoppen van haar emoties. Als haar zus bijvoorbeeld achterop een rijdende motor gaat staan, toont ze geen emotie en blijft ze doodstil. Maar eigenlijk is ze heel bang dat er wat met haar tweelingzus gebeurd. In het begin is Lisa nog niet echt zelfstandig, later in het boek word ze dat wel.

Anna - Anna's uiterlijk is natuurlijk hetzelfde als dat van Lisa omdat ze een eeneiige tweeling zijn. Maar haar gedrag is heel anders en haar karakter ook. Anna houd van uitdaging, ze zoekt gevaarlijke dingen op en was altijd al de clown van de familie. Daardoor denkt ze dat ze een mislukkeling is, ze wil ook een keer de liefste zijn.. Ze accepteert het absoluut niet als haar zus Lisa wat meer zelfstandig wil worden en andere kleding wil dragen. Toen kreeg ze het idee om har op te sluiten.
Een aantal andere belangrijke personen uit het verhaal zijn voorbeeld de vader van Anna & Lisa, Krista (stiefmoeder), Vincent (Hij blijkt uiteindelijk de eerste paar brieven geschreven te hebben*), Carolien (Vriendin van Lisa) en Gert-Jan & Rachid (Twee vrienden van Lisa & Anna).

* Lisa & Anna werden gestalkt door iemand, ze wisten niet wie maar die persoon schreef ze steeds vreemde brieven. In het begin aan allebei, maar later alleen nog aan Lisa.

De hoofdstukken in het boek zijn goed verdeeld, ze zijn niet te lang maar ook niet te kort. Ook word er niet zomaar een stuk overgeslagen van het verhaal, zoals dat in sommige boeken wel gedaan word. De brieven die Lisa krijgt laat de schrijfster natuurlijk ook zien, maar die zijn schuingedrukt zodat je het beter kan onderscheiden van de andere tekst. Het taalgebruik in het boek is wel gemakkelijk te lezen en het is zo geschreven dat bijna elk hoofdstuk een spannend deel bevat. Het boek is geschreven in de ik-vorm, uit Lisa's perspectief. Er word niet veel straattaal gebruikt, maar ook niet veel ouderwetse woorden die je nu niet veel meer tegen komt. Het zit er dus een beetje tussenin en dat maakt het spannend en tegelijk leuk om te lezen.

Ik vond het leuk om dit boek te lezen omdat ik het goed geschreven vond, het was spannend en ook een raadsel wie de brieven schreef. Ik wist ook niet hoe het af zou lopen met Lisa, of Anna die helemaal in de war was. Er zitten dingen in die pubers echt mee kunnen maken, ook als ze geen zus hebben of een tweeling zijn. Je kunst je soms wel inleven in de hoofdpersonen en omdat er geen moeilijke zinnen in stonden of erg korte hoofdstukken vond ik dit boek goed geschreven en wel leuk om te lezen.
De grootste problemen die de hoofdpersonen meemaken komen, vooral in Anna's geval, door hun eigen gedrag. Anna's motieven om haar zus op te sluiten waren duidelijk. Ze kreeg nadat ze haar zus opgesloten had en daarna zogenaamd verdrietig en bezorgt bij haar vader aankwam alle aandacht. Lisa wist niet wat haar overkwam, haar grootste probleem was dat ze daar wegmoest. Ze kon nergens plassen en de flesjes water stonden te ver van haar vandaan. Bovendien waren haar handen en benen vastgebonden aan de tafel. Hun grootste probleem op dat moment was dat Lisa zich los wilde maken en dat Anna dat niet kon accepteren.

Samenvatting:

Anna en Lisa zijn een tweeling. Ze dragen altijd dezelfde kleding, hebben het zelfde uiterlijk en het enige waarin ze verschillen van elkaar is hun karakter. Sinds de dood van hun moeder zijn Anna en Lisa heel erg close. Ze zworen elkaar dat ze de ander nooit alleen zouden laten, er altijd voor elkaar zouden zijn. Het is voor Anna dan ook erg moeilijk als ze erachter komt dat Lisa meer zelfstandiger wil worden. Ze wil op een dag opeens iets anders aan en ze doet ook steeds minder dingen samen met haar zus. Toen de post werd langs gebracht en daar een vreemde brief tussen zat, was deze eerst voor Anna bedoeld. Er stond in dat de persoon die de brief had geschreven nog niet zeker wist of ze net zo lief was als haar zus Lisa. De brievenschrijver had ze in de gaten gehouden, al heel lang en begon de twee zussen nu te stalken. Maar het blijft niet allen bij brieven want als Lisa alleen nog maar brieven ontvangt krijgt ze opeens een doos opgestuurd. In die doos zat poep en daardoor raakte Lisa helemaal overstuur. Het werd steeds erger want op een dag zat er zelfs een mes in het zadel van haar fiets! Krista, de nieuwe vriendin van haar vader, zorgt goed voor haar maar ze weet niets van de stalker. Krista heeft een eigen restaurant en als die gaat verhuizen komt er een gebouwtje leeg te staan. Voor dat het leeg kwam te staan zijn er nog een aantal dingen gebeurd. Er kwamen meer brieven, Lisa kwam erachter wie ze geschreven had (Vincent, een jongen aan de overkant) en dacht een keer toen ze aan het fietsen was dat hij achter haar aan zat. Ze is toen van haar fiets gevallen en met haar hoofd op de stoep terecht gekomen.
Toen dat allemaal voorbij was vroeg Anna aan Lisa of ze met haar mee wilde gaan. Ze vertelde niet waarheen, alleen dat Lisa zich warm moest kleden. Waarom dat nodig was werd later duidelijk, Anna nam Lisa mee naar het leegstaande gebouwtje en bond haar daar vast op een soort tafel. Daarnaast stond een groot bed met allemaal rozenblaadjes. Het liedje stond aan en Anna liet haar zus daar zitten voor bijna een hele week. Uiteindelijk kwam ze wel een aantal keer terug om te vertellen hoe bezorgt ze thuis waren. Later kwam Anna een keer met pilletjes aan die ze had gekregen van Rachid. Hij had verteld dat het drugs was. Lisa dacht dat Anna haar daarmee wilde vermoorden, maar Anna nam de pilletjes één voor één zelf in. Lisa schreeuwde, maar dat hielp niet. Toen kwam opeens haar vader binnenstormen samen met Krista en Rachid. Rachid was Anna gevolgd en pakte de pilletjes af. "Het is geen drugs Anna. Het is gewoon snoep". Bij die woorden begon Anna te schreeuwen en te krabben, maar ze werd stevig vastgehouden en daarna meegenomen.

Een paar maanden later ontvangt Lisa een foto van haar tweelingzus, er stond waar ze nu verbleef en of Lisa het haar wilde vergeven. Maar Lisa had haar al vergeven, ze blijven natuurlijk tweelingzusjes voor altijd.

Verslag 5: Concert Taylor Swift

Taylor Swift: 'Speak Now Tour'

Opening concert + 'Sparks Fly'

(niet door mij gefilmd)

Informatie.

Taylor Swift is op 13 december 1989 geboren in Pennsylvania. Ze is een amerikaanse country zangeres en in Nederland werd zij bekend door haar single 'Love Story'. In België was dat anders, daar was haar eerste grote hit 'You Belong With Me'. Ze acteert ook wel eens in films en ook in haar eigen videoclips.
Ze is geboren als de dochter van Andrea en Scott Swift. Haar moeder is erg betrokken bij haar dochters succes en is natuurlijk erg trots, daarom gaat zij altijd (of meestal) mee naar haar dochters concerten.
Taylor Swift is opgegroeid op een boerderij waar kerstbomen worden gekweekt. Ze begon op haar tiende met optreden op karaoke feesten, ze deed mee aan wedstrijden en was ook te zien op verschillende festivals. Een andere hobby van haar is schrijven, ze heeft ooit een boek van 250 pagina's geschreven maar deze is nooit uitgegeven.
Ze schrijft haar liedjes normaal allemaal zelf, ze doet inspiratie op uit haar eigen leven en wat zij allemaal heeft mee gemaakt. Het zijn vaak romantische liedjes of zogenaamde 'break-up songs', omdat ze zelf verschillende relaties achter de rug heeft en die zijn niet zonder pijn over gegaan. Wanneer Taylor iets meemaakt in haar leven schrijft ze er al snel een liedje over en vaak komen er dan ook emotionele en mooie liedjes uit.
Ze heeft bijvoorbeeld een relatie gehad met John Mayer, Taylor Lautner en Joe Jonas.

Het concert

Het concert was in Ahoy, Rotterdam. We stonden al 7 uur van te voren in de kou te wachten voor Ahoy. Tijdens het wachten arriveerde de tourbus waar de fans natuurlijk meteen heen gingen rennen. Ik ging samen met Yancy en Michelle naar dit concert. Michelle wachtte in de rij terwijl Yancy & Ik naar de bus renden om misschien Taylor Swift zelf te zien die uit de bus zou stappen. De sfeer was erg gezellig, haar liedjes werden gezongen door de fans en bijna iedereen zong wel mee. De bandleden kwamen uit de bus en iedereen kreeg een guitar-pick, met een foto van Taylor erop. Later kwam Taylor Swift dan zelf de bus uit, maar ik was weer terug naar de rij omdat ze hekken gingen neerzetten en als je niet op tijd terug stond op je plek moest je waarschijnlijk weer achteraan aansluiten. Wij stonden al best vooraan in de rij, en toen de hekken en deuren open gingen renden we zo snel mogelijk naar de zaal. We waren één van de snelste en daardoor eindigden we al snel vooraan. We konden alles zien, het podium was groot en de instrumenten stonden al klaar. Er was een keyboard achteraan, er waren microfoons, een piano, en later kwamen dan natuurlijk de bandleden met de gitaars.
Er ging een camera rond die de hele tijd filmde wat Taylor deed en dat beeld verscheen dan soms groot op de achtergrond waar een scherm hing. Op dit scherm verschenen ook leuke details en het was als het ware een mooie achtergrond die paste bij de liedjes die ze zong. Hier is daar een voorbeeld van;

Het concert was goed opgebouwd, er was een goede afwisseling van liedjes en het bleef bij elk liedje leuk om naar te kijken/luisteren. Ook veranderde Taylor om de paar liedjes van kleding, bij elk liedje waren er andere special-effects en op het einde was er natuurlijk ook confetti. Een aantal van haar liedjes waren langer dan andere, en soms deed ze er ook nog een stukje van een liedje doorheen die eigenlijk iedereen wel kent. Dit was altijd een leuk moment omdat het publiek dan nóg harder ging meezingen. Sommige mensen zouden gek worden van het zingen of het harde gegil van fans, ik vind het juist geweldig.
De liedjes waren natuurlijk vooral solo, omdat het een solo zangeres is. Maar er waren ook nog 2 andere dames, zij waren achtergrondzangeressen. Die zongen vaak dus ook mee. Soms als Taylor iets anders aan ging trekken backstage, was er een gitaarsolo of gewoon een stukje muziek van één van haar liedjes of het werd geimproviseert. Zo werd de show nooit saai.
Haar muziek kan je wel bij de country genre plaatsen. Het is niet zo dat het alleen maar country is achter elkaar, natuurlijk zijn er ook wel andere invloeden in te herkennen. Sommige muziek is vrolijk, andere is wat minder vrolijk maar dan gaat het ook om een minder vrolijk onderwerp. Welke kenmerken mij het meest opvallen waren toch wel de gitaarsolo's, waarin je toch wel het echte country genre kon herkennen.
De liedjes hebben niet zozeer een verband met elkaar, ze liepen ook niet in elkaar over want na een liedje nam Taylor meestal even de tijd om naar het enthousiaste publiek te luisteren en daarvoor dan ook te bedanken. Ze probeerde ook nog een beetje Nederlands te praten door 'Hallo Holland' of iets in die richting te zeggen, en daardoor zie je dan weer dat de artiest tijd heeft genomen om toch een klein beetje van de taal te bekijken. Het is altijd leuk als een bekende artiest uit Amerika komt naar ons kleine (natte, koude) land en dat ze toch een leuke tijd hebben hier. De sfeer bij dit concert was gezelliger dan mijn vorige concert, waar de fans elkaar bijna aanvielen om een betere plaats te krijgen. Deze fans waren aardig en ik vond het daarom erg leuk. Er waren alleen wel veel meisjes die flauw vielen door de hitte of doordat ze niet genoeg gegeten hadden, deze meisjes moesten dan steeds naar voren worden 'getilt' over het hekje die het publiek tegenhield van het podium. Tijdens het concert viel ook Michelle flauw, daardoor heeft zij een aantal liedjes van het concert gemist en eindigde ze achteraan. Later vertelde ze wel dat ze een knuffel had gehad van de moeder van Taylor.
Tijdens het concert werden ook nog speciale bandjes gegeven aan de gekste, leukste, enthousiaste, meest inspirerende fans. Met deze bandjes kon je na het concert nog even met Taylor praten, een soort meet&greet dus maar dan veel leuker. Deze bandjes hebben wij helaas niet gekregen.

Het thema van het concert was Speak Now, wat eigenlijk betekend dat je voor jezelf moet opkomen. Het is belangrijk dat je je mening laat horen en het niet binnenhoud. Als je dat niet doet raak je op de achtergrond en later is het veel handiger als je je mond kan opentrekken tegen iedereen. Ik vond het wel een mooi thema en ik was er ook mee eens.
Er zat in dit concert dus wel een boodschap, maar natuurlijk was het ook voor amusement.
Taylor zorgde er voor dat de fans aan alle kanten van het podium de kans hadden om haar goed te zien, ze liep vaak rond en dat deden de bandleden ook. Daardoor voelde je je ook gelijk meer betrokken bij de muziek en de muzikanten.
Op één van de foto's die we hebben kunnen maken is duidelijk te zien dat we vooraan stonden;

Ik verwachte dat dit een gezellig en leuk concert zou zijn en dat was het ook. Ookal was Michelle flauwgevallen wat ik eerlijk gezegd een beetje eng vond, het was natuurlijk nog steeds gezellig met Yancy en aan het eind van het concert hadden we Michelle weer gevonden en gingen we naar huis.
Ik vond zelf het achtergrondscherm geweldig, ik had dat zelf nog nooit gezien en dat had ik ook niet verwacht. Het zag er allemaal heel cool uit.
Wat mij ook best verastte was dat Taylor heel goed kon zingen live. Je hebt wel eens dat een goede zangeres (op audio) een concert geeft en dat dan blijkt dat ze live heel erg vals zingt. Bij Taylor was dit niet het geval en ik vond het juist erg goed.
Het scherm heeft dus de meeste indruk op me gemaakt, en sowieso is het leuk om een 'groot' iemand uit Amerika dan eindelijk te zien in het echt, op een podium in dit kleine landje.

Taylor's message (een paar dagen/weken voordat het concert zou beginnen in Nederland):

In het begin zegt ze: "Hallo Iedereen".

--- 7 maart 2011 ---

Verslag 4: Schilderkunst "Impressionisme/Expressionisme"

Expressionisme.
Het Expressionisme ontstond in de 20e eeuw, in de jaren 1905 tot 1940 werd deze stroming steeds bekender. Het is een Europese kunststroming waarin de kunstenaar vooral uiting geeft aan zijn gevoelens, ervaringen uit zijn leven, andere aspecten die leiden tot een vervormt gevoel van werkelijkheid bij het publiek.  Het belangrijkste in deze stroming is dus niet de werkelijkheid, maar de gevoelens van de kunstenaar. Het is zelfs zo dat de werkelijkheid soms compleet wegvalt, omdat het niet belangrijk is. Alle vormen krijgen een kans en dat is dan ook zo interessant aan deze stroming en de kunstwerken die ertoe behoren. In deze stroming zijn er geen wetten of regels en deze zullen er ook zeker niet komen, want dan is het effect en de bedoeling van deze stroming weg. De stijl is vooral bekend in de schilderkunst, maar deze kan ook gevonden worden in de muziek, toneel, film architectuur en literatuur.

In Duitsland is het allemaal begonnen. De kunstcriticus Helwarth Walden gebruikte in 1911 als eerste de term "expressionisme". De stijl groeide met de jaren en begon steeds populairder te worden in het begin van de 20e eeuw. Het afwijken van de werkelijkheid wordt vooral gedaan door het gebruik van kleur. De kleur wordt juist gebruikt om de gevoelens sterker weer te geven en er worden vaak vormen uit de natuur gebruikt om hetzelfde effect te vergroten.
Een goed voorbeeld van hedendaags expressionisme zijn de Nieuwe Wilden, een Duitse naoorlogse kunststroming die de confrontatie aangaat met het traumatische oorlogsverleden van Duitsland.
Een andere benaming van deze kunststroming was ook wel het neo-expressionisme. Het was meer een kunstopvatting die zich niet aan de regels hield, kunstenaren lieten hun eigen mening goed zien. Dat is precies ook het doel van het expressionisme, het laten zien van gevoelens doormiddel van kunst. De kunststroming bestaat in het begin van de 21e eeuw nog steeds en krijgt steeds meer aanhangers.
Waaraan zou je het expressionisme eigenlijk kunnen herkennen? De kunststroming heeft een aantal basiskenmerken:
- felle kleuren; de kleuren geven een beeld van de emotie die de kunstenaar wil overbrengen. Denk bijvoorbeeld hierbij aan geel of oranje, deze kleuren kunnen gebruikt worden om een vrolijke sfeer te creeëren.
- slordig geschilderd; de stroming houd zich niet aan regels en vervormt de werkelijkheid, wanneer deze kunstwerken strak en precies geschilderd zouden worden behoorden deze niet meer tot het expressionisme.
- geen perspectief
- er wordt geschilderd vanuit het gevoel; het verstand blijft achter.
Sommige kunstenaars hebben daarom ook expres geen opleiding gevolgd aan de kunstacademie. Voorbeelden daarvan zijn de schilders van Die Brücke.
Deze stromingen kan je aan het expressionisme linken:

• Fauvisme
• Abstract-expressionisme
• Primitivisme
• Postimpressionisme
• Romantiek
• Oriëntalisme
• Neo-plasticisme
• Neo-expressionisme

Het fauvisme wordt ook herkend door het gebruik van felle kleuren, en is net als het expressionisme in de 20e eeuw begonnen. Een verschil tussen deze twee stromingen is dat het expressionisme zijn oorsprong kent in Duitsland, het fauvisme daarentegen in Frankrijk ("Les Fauves").
De kunstschilder die ik later ga beschrijven uit het expressionisme, is Edvard Munch. Hij schildert met gevoel, toont zijn gevoelens op het doek en daarom behoort hij tot deze kunststroming. Zijn leven stond in het teken van dood, ziekte, jaloezie en veel van zijn emoties zie je terug in zijn werk.

Impressionisme.

Het impressionisme is begonnen in de 19e eeuw. In Frankrijk in 1874 is het allemaal begonnen, toen de kunststroming haar naam kreeg doormiddel van een krantenartikel. De beweging zelf bestond al een aantal jaren maar werd niet erg op prijs gesteld. Édouard Manet had al een paar keer conflicten gehad, omdat een aantal van zijn kunstwerken werden geweigerd en soms zelfs als schandaal werden bestempeld. Een aantal kunstschilders besloten hierdoor samen te werken en een expositie op te zetten. Paul Cézanne deed hieraan ook mee, over hem staat later meer informatie. Zijn schilderijen geven vooral een korte indruk of momentopname weer.
De expositie werd ook dit keer weer gezien als een schandaal en de kunstschilders die hieraan meewerkte werden "les impressionistes" genoemd. Een Franse essayist heeft uiteindelijk het impressionisme haar naam gegeven. Het zou nog veel discussies opwekken en de stroming had nog een hele weg te gaan.
De impressionisten zelf vonden "les impressionistes" geen scheldwoord, zij vonden het juist een compliment en daarom gaven zij zichzelf ook deze naam.
Ook deze stijl kent natuurlijk weer een aantal kenmerken waaraan je de stroming snel kunt herkennen. De onderwerpen van deze schilderijen waren vaak verschillende dingen uit het dagelijks leven. Vooral de kleurverdeling werd totaal anders aangepakt en de menging daarvan hoorde daar ook bij. Er werd met toetsen gewerkt, deze werden zo naast elkaar op het doek geplaatst zodat je op afstand de gewenste verdeling kon zien. Wanneer je dichtbij ging kijken zag je dat deze toetsen los van elkaar waren geplaatst. Zoals al eerder aangehaald is geven de schilderijen een momentopname weer, vanaf 1836 konden kunstschilders ook naar buiten om daar direct te schilderen doormiddel van verftubes. Het werk lijkt snel afgemaakt door de onrustige plaatsing van de toetsen, deze waren ook ruw en dik. De onderwerpen hebben geen boodschap, er zijn geen gevoelens uit het schilderij te halen en bij deze stroming is dat daarom ook niet het belangrijkste. Het overbrengen van werkelijkheid is hier het belangrijkste doel, er hoeft geen probleemstelling in te zitten.

post-impressionisme (in Frankrijk) en het neo-impressionisme (in andere landen) ontstaan. Binnen deze stijlen ontwikkelden zich het pointillisme en het luminisme.

Edvard Munch.

Edvard werd geboren op 12 december 1863 in Noorwegen. Hij was een Noorse kunstschilder. Hij had absoluut geen leuke jeugd, toen hij 5 jaar oud was stierf zijn moeder aan tuberculose. Later stierf ook zijn 15 jarige zus Sophie aan dezelfde ziekte en in 1889 stierf zijn vader. Munch had de angst om naasten te verliezen en dat bleef hem ook achtervolgen. De dood van zijn zus verwerkte hij in het schilderij "Het zieke Kind" uit 1885.
Edvard staat bekend om zijn werk met olieverf, tempera en pastel. In dit schilderij vallen vooral de donkere kleuren op, daarmee laat hij goed zien dat het om een droevig schilderij gaat. Hij schildert met gevoel en toont zijn gevoelens op het doek. Er zitten niet veel details in zijn schilderijen maar in dit schilderij kan je duidelijk zien dat het om een ziek meisje gaat.
Hij begon te schilderen toen hij 17 jaar was, een jaar later begon hij zijn studie op de Kunst- en Handwerkschool in Oslo. Hij heeft van zijn schilderijen vaak verschillende versies gemaakt, telkens weer met een andere techniek. Zo zie je hier van zijn werk "Jaloezie" 2 verschillende versies, 1 in zwart-wit en de andere in kleur.
Zijn leven werd vooral bepaald door de gebeurtenissen die hierin waren gebeurd, waaronder dood, ziekte en jaloezie. Deze kenmerken vind je terug in zijn werk. In dit schilderij zie je de man op de voorgrond die jaloers is op het stel op de achtergrond. Er word gezegd dat Edvard jaloers was op de mensen die wel een leven hadden vol liefde en gezelligheid, terwijl hij al vroeg afscheid moest nemen van zijn familie. Het schilderij is gemaakt met olieverf. De rode jas van de vrouw valt op omdat de andere kleuren donder zijn. Er is een licht-donker contrast in het andere schilderij.

Vanuit het impressionisme zijn het post-impressionisme (in Frankrijk) en het neo-impressionisme (in andere landen) ontstaan. Binnen deze stijlen ontwikkelden zich het pointillisme en het luminisme.

Edvard Munch.

Edvard werd geboren op 12 december 1863 in Noorwegen. Hij was een Noorde kunstschilder. Hij had absoluut geen leuke jeugd, toe nhij 5 jaar oud was stierf zijn moeder aan tuberculose. Later stierf ook zijn 15 jarige zus Sophie aan dezelfde ziekte en in 1889 stierf zijn vader. Munch had de angst om naasten te verliezen en dat bleef hem ook achtervolgen. De dood van zijn zus verwerkte hij in het schilderij "Het zieke Kind" uit 1885.
Edvard staat bekend om zijn werk met olieverf, tempera en pastel. In dit schilderij vallen vooral de donkere kleuren op, daarmee laat hij goed zien dat het om een droevig schilderij gaat. Hij schildert met gevoel en toont zijn gevoelens op het doek. Er zitte niet veel details in zijn schilderijen maar in dit schilderij kan je duidelijk zien dat het om een ziek meisje gaat.
Hij begon te schilderen toen hij 17 jaar was, een jaar later begon hij zijn studie op de Kunst- en Handwerkschool in Oslo. Hij heeft van zijn schilderijen vaak verschillende versies gemaakt, telkens weer met een andere techniek. Zo zie je hier van zijn werk "Jaloezie" 2 verschillende versies, 1 in zwart-wit en de andere in kleur.
Zijn leven werd vooral bepaald door de gebeurtenissen die hierin waren gebeurd, waaronder dood, ziekte en jaloezie. Deze kenmerken vind je terug in zijn werk. In dit schilderij zie je de man op de voorgrond die jaloers is op het stel op de achtergrond. Er word gezegd dat Edvard jaloers was op de mensen die wel een leven hadden vol liefde en gezelleigheid, terwijl hij al vroeg afscheid moest nemen van zijn familie. Het schilderij is gemaakt met olieverf. De rode jas van de vrouw valt op omdat de andere kleuren donder zijnl. Er is een licht-donker contrast in het andere schilderij.

Toch is "de Schreeuw" toch wel 1 van zijn bekendste werken. Ook deze heeft hij in verschillende versies gemaakt. De oorspronkelijke versie hangt in Oslo in het Nationaal kunstmuseum. Het schilderij drukt de emotionele periodes uit zijn leven uit. De Schreeuw is dus eigenlijk een psychisch zelfportret. Er zit een warm koud contrast in want het gaat van blauw naar rood-oranje. Er zit een verhaal achter dit schilderij uit zijn eigen leven;
Op een avond wandelde hij met zijn vrienden in Oslo en ze kwamen bij een brugl. Terwijl zijn vrienden verder liepen bleef gij staan op de brug. Hij hoorde het landschap schreeuwen om zich heen en kreeg toen een depressief gevoel. Ook had hij een pijnlijke liefdesrelatie met een getrouwde vrouw, er waren periodes van veel jaloezie en pijn. TGoen schilderde hij de Schreeuw. Veel mensen denken dat de naam van het schilderij slaat op de persoon op de voorgrond, maar het slaat dus eigenlijk op het landschap dat schreeuwt.
In 2004 werd een exemplaar gestolen van de Schreeuw én Madonna door gewapende overvallers. In 2006 werden deze schilderijen weer terug gevonden door de politie. Het schilderij blijft bekend doordat er mensen zijn die de Schreeuw gebruiken als inspiratie. Verschillende mensen veranderen de persoon in een ander figuur. Zo blijft het schilderij bekend, het word monderner gemaakt en bijna iedereen kent het nu wel.

Paul Cézane.

Paul werd geboren op 19 januari 1839 in Frankrijk. Hij was een Franse kunstschilder. Hij behoort tot het postimpressionisme, dat is een Europese kunstroming die volgt op het impressionisme. En dat is een kunststroming die ook uit Frankrijk komt.
Paul was de zoon van een hoedenhandelaar en latere bankier. Vanaf 1856 volgde hij een avondcursus tekenen. Hij ging rechten studeren maar volgde ook nog steeds teken en schilderlessen. Eerst vond zijn vader het geen goede keus om met kunst te gaan werken, maar toen Paul naar Parijs ging steunde hij zijn zoon toch. Zijn vader was rijk en daarom was hij financieel onafhankelijk. Hij is een aantal keer geweigerd toen hij wilde exposeren bij de officiële Parijse salon.; Na twintig jaar proberen werd zijn werk uiteindelijk toch nog toegelaten. n 1886 overleed zijn vader en Paul ontving een hele grote erfenis. Later trouwde hij ook nog. Maar in 1906 overleed hij aan een longontsteking en hij schijnt weinig vrienden gehad te hebben.
Dit schilderij is een stilleven van een mand met appelen, een fles wijn en op het bord liggen ook nog koekjes. Hij schilderde heel vaak stillevens met fruit. Wat in dit schilderij vooral opvalt is het perspectief, de rechterkant van de tafel is niet hertzelfde als de linkerkant en daardoor lijikt het alsof het beeld tegelijkertijd twee gezichtspunten toont. Dit schilderij is eigenlijk een soort brug tussen het ipressionisme en het kubisme. Ook is er duidelijk met schaduw gewerkt.
Met het schilderij van de schedels kan je de gelijkenis wel een beetje zien met Edvard. Hij schilderde namelijk ook over de dood en andere erge gebeurtenissen. De kleuren zijn niet fel of vrolijk, ze zijn grauw en wanneer je naar dit schilderij kijkt krijg je geen vrolijk gevoel. Het is eigenlijk wel triest, net als de schilderijen van Edvard.

"Waarom werd het impressionisme niet geaccepteerd, en het expressionisme wel?"
Het hele impressionisme werd in het begin gezien als één grote grap, maar dat was eigenlijk niet terecht. Het had een goede kans om een brede stijl te worden, en dat is het vandaag de dag ook nog steeds. De schilderijen zijn kleurrijk en makkelijk te begrijpen. Ze zijn totaal niet aanstootgevend, in geen enkel opzicht, en daarom is het nogal onduidelijk waarom het niet werd geaccepteerd in die tijd. Er was verder niets aan de hand met de schilderijen of de schilders. De schilderijen waren juist ook vaak vrolijk. Waarom werd het impressionisme dan toch niet geaccepteerd in haar eigen tijd? Om die vraag te beantwoorden is inzicht nodig in hoe de kunstwereld er in die tijd uit zag.

De hogere burgerij was rijk geworden door de industrialisatie en was erg behoudend. Er was een grote angst voor sociale en economische veranderingen, deze werden daarom ook zo veel mogelijk tegen gehouden of voorkomen. Daarom probeerde in de bourgeoisie men alle veranderingen of andere opvattingen van mensen te vermijden. Veranderingen in de kunst waren hierbij geen uitzondering, ook deze werden niet op prijs gesteld door de hoge burgerij. De kunst was eigenlijk zelfs nog voor de bourgeoisie bedoeld.
De officiële artistieke instanties in Frankrijk, Engeland, Duitsland en de Verenigde Staten zorgden ervoor dat deze situatie zo bleef. Iedereen was voorzichtig en veranderingen gingen ze uit de weg. Vooral in Frankrijk leidde dit tot een sterk bewust en gestuurd cultureel leven, je eigen mening werd vaak niet getolereerd. Het hele culturele leven werd bepaald door het Institut de France. De Académie des Beaux-Arts was binnen dit instituut verantwoordelijk voor schilder- en beeldhouwkunst en hield een sterke greep op iedereen die binnen die kunsten succes wilde hebben. Het lot van beginnende schilders lag in handen van twee instituten binnen de Académie; L’École des Beaux-arts en le Salon.
Veel jonge schilders wilden natuurlijk succes hebben in de schilderwereld. Na hun opleiding op L’École des Beaux-arts moesten zij regelmatig exposeren in de Salon. De Salon was een expositie die vanaf 1863 jaarlijks werd gehouden. Schilders lieten daar hun werk zien, als ze tenminste werden uitgekozen door de Jury. De Jury bestond uit leden van de Académie. Mensen met een andere mening of mensen die kwamen met veranderingen in de schilderwereld werden geweigerd.

In de jaren vijftig van de negentiende eeuw kwamen er van mensen als Eugéne Delacroix en Gustave Courbet wel wat uitingen van ontevredenheid over de Salon. Het duurde nog tot 1863 tot mensen echt gingen protesteren, omdat zij bang waren voor de gevolgen die dit zou kunnen hebben. In 1863 weigerde een ongewoon strenge Salonjury 3.000 van de 5.000 ingezonden stukken. Dit leidde tot zo’n groot protest dat keizer Lodewijk Napoleon III besloot om zelf eens een kijkje te nemen naar deze werken. Napoleon III had rond deze tijd al aardig wat problemen en was zelf ook opzoek naar een compromis. Hij bekeek de werken en toen hij klaar was besloot hij om een nieuwe regel in te voeren; het publiek mocht voortaan zelf weten wat zij wilden zien en wat niet. Naast de Salon d’Académie zou er voor alle afgewezen schilderijen een Salon des Refusés georganiseerd worden. De Salon des Refusés zou twee weken na ‘de’ Salon worden gehouden in het zelfde gebouw, maar wel in een andere zaal. Zo kregen de schilderijen en kunstenaars die werden afgewezen, toch nog een kans om ergens hun werk te laten zien.

Het expressionisme daarentegen werd sneller geaccepteerd, er was geen sprake van niet gewenste veranderingen in de cultuur. Omdat de kunstenaar zijn gevoelens wilde uiten, en deze niet altijd negatief waren, kwamen er vaak vrolijke kleuren op het doek te staan. Met hun gevoelens konden ze niet echt hun mening overbrengen en dit was ook niet de bedoeling, bij het impressionisme was dit het wel. Daarom werd dat niet geaccepteerd, andere meningen waren niet belangrijk voor de Salon, ze werden zelfs als gevaarlijk beschouwd.

"Welke schilders en schilderijen hadden groot invloed op het expressionisme?"
Het beste voorbeeld is waarschijnlijk Vincent van Gogh. Vincent van Gogh ontving tijdens zijn leven weinig waardering voor zijn krachtige en kleurrijke schilderijen maar werd al snel na zijn dood een groot voorbeeld voor de expressionisten in Oostenrijk en Duitsland. Ookal behoord zijn werk eigenlijk tot het postimpressionisme (een opvolging van het impressionisme), had hij toch een grote invloed op het expressionisme. De invloed van Van Gogh is zichtbaar in veel expressionistische werken. Van Gogh begon kleur te gebruiken als een middel om zijn emoties te uiten. De pure, felle kleuren van zijn schilderijen werden door veel expressionisten als basis genomen voor hun eigen kunst. Daarnaast waren ook Van Goghs zeer nadrukkelijke penseelstreek en zijn contrastrijke kleurcombinaties van grote betekenis.
Duitse kunstenaars als Ernst Ludwig Kirchner en Wassily Kandinsky bewonderden Van Goghs techniek, een heftige toets gecombineerd met schrille kleurcontrasten. De Oostenrijkse Richard Gerstl en Oskar Kokoschka hadden meer met de psychische zelfportretten, Van Gogh had namelijk een emotionele aanpak en dat viel wel in de smaak bij de expressionisten. Net als Munch maakte ook Van Gogh van deze zelfportretten, die veel gevoelens en emotie konden overbrengen. De geestelijke onrustheid hadden zij dus gemeen.
Van Gogh word ook wel een voorloper van het expressionisme genoemd. Toen hij zijn eigen oor afsneed en ook daarvan een zelfportret maakte, vonden de expressionisten dat daar veel gevoel in lag en daarom vonden zij het erg mooi. De zonnenbloemen van Van Gogh waren ook erg bekend, dit kwam vooral door de felle gele kleuren die hij hiervoor heeft gebruikt.

Een ander voorbeeld is Paul Gauguin, hij was de voorloper van het fauvisme. Het fauvisme heeft ook een grote invloed gehad op de kunst in de tijd van de expressionisten.
Binnen de schilderkunst kenmerkt ook het fauvisme zich door het gebruik van felle, nauwelijks gemengde kleuren. De stroming staat aan het begin van de moderne kunst en vond haar voortzetting in de schilderkunst van de 20e eeuw. Het hoogtepunt bereikte de stroming tussen 1898 en 1908.

"Welke schilders en schilderijen hadden groot invloed op het impressionisme?"
Er zijn verschillende kunstenaars die invloed hebben gehad op het impressionisme. Berthe Morisot was een van de rijkere schilders en heeft een paar exposities mogelijk gemaakt door geld te gebruiken daarvoor.
Pissarrot werd ook een grote schilder omdat hij bij alle 8 tentoonstellingen wel wat werk had hangen, om zo zijn visie op kunst te laten zien aan de wereld.
Dan is er ook nog een bepaalde schilder die het impressionisme heeft beïnvloed door zijn passie voor lijnen, namelijk Degas. Degas zag zichzelf niet als een impressionist maar dat was hij wel.
Hij was misschien geen pure impressionist, maar zijn werk heeft duidelijk wel invloed gehad op de impressionisten, want de 'trucjes' die hij gebruikte werden al snel overgenomen. Dat gelde vaak voor alle voorlopers van een stroming, de techniek word overgenomen door jongere kunstschilders en zo blijft de techniek 'leven'. De stroming word dan steeds bekender en zo is ook kunst erg belangrijk voor de Nederlandse geschiedenis.
Een van de belangrijkste schilderijen uit het impressionisme is het schilderij van Monet: een impressie van de zonsopgang.Dat komt door de techniek en het onderwerp. Monet leerde Sisly de “taal” van de impressionistische kunst. Hierdoor kreeg Sisly een eigen stijl en werd hij bekend. Het schilderij ‘muziek in de Tuilerieën’ werd als voorbeeld beschouwd door veel jonge impressionisten en die zouden daar later dan weer bekend mee gaan worden. Zo word de invloed eigenlijk doorgegeven.
Cassatt en Morisot zijn eerst over het hoofd gezien omdat ze vrouwen waren maar juist daardoor werd het onderwerp huiselijkheid, privéleven en moeder en kind populairder. Critici vonden het werk van Morisot maar niets, zij vonden het kladwerk en zagen er niets speciaals in. De impressionisten hadden daar een totaal andere mening over, zij vonden dat het wel een frisse uitstraling had en dat het een improvisatie was voor het impressionisme.
Zelfs de komst van de trein heeft een grote invloed gehad op het impressionisme. Niet alleen omdat er nu nieuwe composities en onderwerpen ontstonden maar ook omdat de schilders uit de voorsteden nu veel makkelijker en sneller naar de binnenstad konden reizen. Zij konden nu bijvoorbeeld met hun materiaal en verf afreizen naar een speciale, mooie, inspirerende plek die zij dan konden naschilderen.  Er was ook de mogelijkheid om naar het platteland te reizen. De schilders konden nu naar de plaatsen zoals Argenteuil, Marly en Auvers.
De modernisering van Parijs had ook een grote invloed. Eerst bestond Parijs uit kleine achterbuurtjes zonder straat verlichting en zag het er allemaal maar grauw uit. Daardoor was er nog niet veel inspiratie op te doen wanneer de schilders op straat liepen. De jaren zeventig waren het hoogtepunt in het impressionisme. De stad Parijs veranderde van grauwe, misschien zelfs saaie stad in een bruisende, gezellige stad met meer sfeer dan ooit tevoren. Het nieuwe Parijs bestond nu uit allemaal cafés, restaurants en theaters die langs lange brede boulevards stonden. Het was een uitstekende plek geworden om te schilderen, ideeën op te doen en gewoon alleen al om rond te lopen.
Al deze gebeurtenissen en schilders hebben invloed gehad op het impressionisme, en dat is nog steeds goed te zien.

Probleempje

Omdat mijn Word op mijn laptop is verlopen en ik deze niet opnieuw kan downloaden, kan ik mijn volgende verslagen niet in Scribd zetten.
Daarom zet ik mijn volgende verslagen gewoon in een tekstbericht op mijn blog,
het is niet minder overzichtelijk dus ik denk dat dit geen probleem is.